હજી તો વાર છે

મતલબી આ આખુયે સંસાર છે
જે હતાં દુશ્મન હવે તે યાર છે
રાહ જોવી કેટલી સુખની હવે જ્યાં
દિવસ આ જિંદગી નાં ચાર છે
મેળવે છે કંટકો માણસ અહીં
લાસ ને તો ફૂલ નો સણગાર છે
કે, શરાબી ના ગણે દુનિયા મને
એ તો મારા દરદ નો ઉપચાર છે
જે વહે છે આંખમાંથી આંસુઓ
પીઠ ની પાછળ ના એ તો વાર છે
નીકળ્યો તો હું કબર ને ખોદવા
માલિકે કહ્યું હજી તો વાર છે

આ ગઝલ 'સાહેબ' ની રચના નથી?
જોવું પડશે કોણ આ લખનાર છે.

ઘરથી કબર સુધી

સપના રૂપેય આપ ન આવો નજર સુધી;
ઊડી ગઈ છે નીંદ હવે તો સહર સુધી.

મારા હ્રદયને પગ તળે કચડો નહીં તમે,
કે ત્યાંના માર્ગ જાય છે ઈશ્વરના ઘર સુધી.

શ્રદ્ધાની હો સુવાસ, પ્રતિક્ષાનો રંગ હો,
એવાં ફૂલો ખીલે છે ફક્ત પાનખર સુધી.

આંખોમાં આવતાં જ એ વરસાદ થઈ ગયાં,
આશાનાં ઝાંઝવાં જે રહ્યા’તાં નજર સુધી.

મૈત્રીનાં વર્તુળોમાં જનારાની ખેર હો,
નીકળી નહીં એ નાવ જે પહોંચી ભંવર સુધી.

ઉપકાર મુજ ઉપર છે જુદાઈની આગનો,
એક તેજ સાંપડ્યું છે તિમિરમાં સહર સુધી.

મંજિલ અમારી ખાકમાં મળતી ગઈ સદા,
ઊઠતા રહ્યા ગુબાર અવિરત સફર સુધી.

‘બેફામ’ તોયે કેટલું થાકી જવું પડ્યું ?
નહિ તો જીવનનો માર્ગ છે ઘરથી કબર સુધી.

તને શું મળ્યું ?

તને પ્રેમ કરીને મને શું મળ્યું ?
અને મને તરછોડીને તને શું મળ્યું?

સુંવાળા સંબંધોની શરૂઆતમાં જ ,
આમ અંત આણીને તને શું મળ્યું?

હંમેશ સંભળાતુ હતુ તારા તરફથી
કે કરુ છુ પ્રેમ તને અનહદ..
તો આમ અચાનક મૌન સેવીને તને શું મળ્યું?

જિંદગી તો આજે છે ને કાલે નથી
પણ મને જીવતા જીવ આમ મૌત આપીને તને શું મળ્યું?

ઠીક છે દોસ્ત ખૂશ રહે તુ તારી રઇશી માં
પણ અકાળે મને આવું દુખ આપીને તને શું મળ્યું ?

લાશ બનવા તૈયાર છુ

ના તને ખબર પડી ના તને ખબર પડી
કે હુ પ્રેમ મા પડયો કે તુ પ્રેમ મા પડી
કારણ કઈ નહી બે આંખ લડી
કા હુ પ્રેમ મા પડયો કે તુ પ્રેમ મા પડી

તારી આંખોની પ્યાસ બનાવા તૈયાર છૂ
તારા હર્દય ના સ્વાશ બનવા તૈયાર છુ
તુ જો આવી ને સજીવન કરે મને
તો હરરોજ લાશ બનવા તૈયાર છુ

વગોવાઇ જાશે

પ્રણયમા જવાની નિચોવાઇ જાશે
હવે હસતાં હસતાં ય રોવાઇ જાશે.

ન રહેશે હવે હાથ હૈયું ન રહેશે,
એ મોતી નથી કે પરોવાઇ જાશે.

નયન સાથ રમવા ન એને જવાદો
હ્રદય સાવ બાળક છે ખોવાઇ જાશે.

મરણને કહો પગ ઉપાડે ઝડપથી,
નહીં તો હવે શ્વાસ ઠોવાઇ જાશે.

સિધાવો, ન ચિંતા કરો આપ એની !
કાંઇ કામમાં મન પરોવાઇ જાશે.

કદી દાનની વાત ઉચ્ચારશો મા
કર્યું કારવ્યું નહી તો ધોવાઇ જાશે.

નિહાળ્યા કરો જે કંઇ થાય છે તે
વિચારો નહિં, મન વલોવાઇ જાશે.

વગોવે ભલે મિત્રો ‘ઘાયલ’ વગોવે !
હતું નામ શું કે વગોવાઇ જાશે